Helaas, helaas kan niet elke blog vrolijk en blij zijn. Deze week is mij iets over komen wat ik liever nog veel langer had willen uitstellen. Deze week is mijn lieve, mooie, gekke hondje overleden.
Niet echt een goed begin voor een blog denk ik, maar ik wil mij voornamelijk aan de fantastische herinneringen aan het beestje vasthouden. En terwijl ik na dacht over mijn hondje hoorde ik in mijn achterhoofd Elvis Presley met Old Shep.
Old Shep, gaat over het standaard verhaal van het leven met een hond. Hoe je samen met het beestje opgroeit, samen zoveel mee maakt en dan vervolgens afscheid van hem moet nemen. Het nummer is erg oud, maar toch blijft het een pakkend nummer. Het nummer is origineel gezongen door Foley, maar ik vind de versie van Elvis Presley veel mooier.
Vooral het laatste couplet brengt veel vrede met zich mee:
Een hond neem je eigenlijk altijd voorlief, hij is er altijd, om je te steunen of om blijdschap mee te delen. Maar als die weg is, leer je eigenlijk pas weer de echte waarde achter zijn liefde kennen. Ik wil mijn lezers de les mee geven, om niet alles voor lief te nemen. Of het nou een huisdier is, een familielid of vrienden. Bekijk even om je heen hoeveel je bezit zonder dat je echt iets materialistisch vast houdt.
Ik hou van m’n hondje en dat zal ik altijd blijven doen, daarom sluit ik deze blog af met vrolijke woorden, mijn lieve, mooie, gekke hondje heeft een fantastisch leven gehad en ik zal hem voor altijd blijven herinneren als de leukerd die hij was.
Kusje,
Ietie